İçim kıpır kıpır.Bir neşe bir keyif ki sorma gitsin.Biliyorum ben,şimdilik manik safdayım.Herkes gözüme daha bir güzel görünüyor sanki.Ama içimde hep kaçma isteği.Uzaklara çok uzaklara.Ve korkuyorum dinlemekten bu sesi.Gidip gelememekten bir daha.Zamanında babam çok yorulmuştu bu gelgitlerimden.Acaba ne zaman durulacaksın sen diye meraklanırdı.Oysa uzaklaşınca yanından göz görmeyince gönül katlanır hesabı,pekde önemsemiyor nerede ne yaptığımı.Aslında bir bilse takılıp kaldığımı burada pek mesut olurdu herhalde.
Şehirlerin terminale yakın işlek caddelerini hep daha çok sevmişimdir.İnsan kokusu daha yoğundur orada.Hayat sanki izini daha çok bırakır.Ve akan ışıkları araçların yolculuğun kokusunu bırakır burnuna.Gel diye çağıran bir yer varsa bir de, dünyanın en lezzetli yemeğini koymakla önüne eş anlamdadır bence.
Anlaşıldı;bugün binip bir otobüse kaçmazsam ben baya bir aşmışım demektir sınırlarımı...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder