Hayatımın ilk ameliyatını geçirmiş bulumaktayım..İlk anestezi,ilk ameliyathane ve ilk kez böyle bir durumda tek kalıp birilerinin şefkatine ihtiyaç duydum..Kardeşim,kardeşimin iki arkadaşı ve nişanlım yanımdaydı..Neyseki bir saat sonra her şey bitmişti..
Sonrasında eve döndük ve tabi benim bir süre dinlenmem gerekiyordu.Kardeşim yemek,bulaşık buna benzer ev işleriyle kısa süreli bir haşır neşirlik yaşadı.Bende bu süreiçinde dinlenmiş ve onun kıymetini bir kez daha anlamış oldum..Daha doğrusu ailemin değerini..
Ama dünden donra nedense çoçuk sahibi olma konusundaki isteğimi bir parça yitirdim.Çalışan bir anne olarak hem çoçukla hem evle hem de eşimle ilgilenmek zorunda kalacak olmam ve eşimin bana ne derece yardımcı olabileceğini düşünmek biraz ürküttü beni.!!!O da kendi işleriyle fazlasıyla meşgul şu sıralarda..Ancak bu meşguliyet benim hayatımda birinin yardımına ilk kez bu denli ihtiyaç duyduğum bir dönemde beni bu denli rahatsız edeceğini bielmezdim tabi ki..Biz milletçe böyle bir huya sahibiz nedense her şeye hızlı bir dalış yapıp hayatın merkezi kounmuna taşıyoruz..Tabi bı kırgınlığımı onunla kounşmadım..KOnuşsamda değişen ne olabilir ki zaten..Kimsenin kimseyi değiştirmeye gücünün yetmediğini öğrendim..Ve kimsenin sana senin kadar değer vermediğini de.Ama bu onun her şeyiyle yanlış olduğu anlamına gelmiyor tabi ki de.Onun da pek çok iyi yönü olduğunu biliyor ve bunlara sığınmaya çalışıyorum artık..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder