Kavga etmek mutlu edebilir mi insanı,ediyor işte.Ne garip insanlarız biz,ya da ne garip aşıklar,ya da ne üthiş şeysin sen,en sıkıntılı anımda ve en çetin kavgada güldürebiliyorsun yüzümü.Tabi benim unutulmaz gaflarım ve dil sürçmelerimde işini oldukça kolaylaştırıyor.Sonra aynı şarkıda mutlu olup ve belki aynı şeyleri hissedebiliyoruz.Bırak dokunmanı,hayali bir öpüşün yada gülüşün küçük bir şoka yetiyor kalbimde.Sen benim kronik taşikardim oldun yani.
Bugün ilk nöbetin...Çoçuğunun ilk karnesini alacağı günün öncesindeki anneler gibi bende senle nöbetteyim kesin.
Seni sevmek çok güzel ve bir o kadar da vazgeçilmez sevgilim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder