Bugün biraz dedikdu yapmak istiyorum.İnsanların arkalarından konuşmak her ne kadar yüzlerine söylenebilecek şeyler bile olsa doğru gelmiyor bana..
Ama karşına öyle insanlar çıkıyor ki artık bu kadarı şaka gibi geliyor..Birlikte çalıştığım sevimsiz şahsiyet de işte bu dünyaya fuzuli gıcıklık için gelmiş bi şahıs.İnsanlara tepeden bakmaya kendinde hak gören,sadece giydiği aldığı yani maddi kazanımları ölçüsünde kendini değerli hisseden bir insancık.Aslında hakkında düşündüklerimi okuyunca hiç de üzerinde düşünmeye yada kafa yormaya değmeyecek bir insan olduğunu çok daha iyi anlıyorum.Ama kapıda karşılaşırken bile burnunu havaya dikip yanından geçen biri insanın sinirlerini zorluyor doğrusu...
Her neyse ruhumuzu terbiye etmek ne kadar zor..Keşke karşımızda olumsuzlukları sadece bu hayatın basit bir parçası olarak görüp kendi içimize dönebilsek..Dün Mesnevi nin ilk sözü ile ilgili bir belgesel izledim.Öylesine duygulandım ve öyle irdeledim ki kendimi..Ney misali içimizi boşaltıp sadece Allah sevgisi ile doldurmak ve gelen her şeyi ondan olduğu için kabul etmek..Bunu yapabilecek güce ne zaman sahip olabilirim ki..??
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder